De afgelopen weken Thailand, Khon Kaen
Door: Esther Visser
Blijf op de hoogte en volg Esther
21 Februari 2014 | Thailand, Khon Kaen
Hallo daar,
De afgelopen weken ben ik er niet aan toe gekomen om te schrijven. Deze weken zijn razend snel voorbij gegaan, en helaas hebben we aardig wat tegenslagen gehad. Twee en een halve week geleden wilden we uitgaan in Khon Kaen. Wat bleek, dit was de enige dag van het jaar dat uitgaan verboden was. Dat moest ons wel weer overkomen. Alles zat dicht omdat de verkiezingen de volgende dag waren. We konden wel ergens wat drinken maar echt feesten konden we niet. De volgende dag werd ik helaas ook ziek wakker, dus ik kon die dag helemaal niks. Na een vreselijke dag en nacht ging het de volgende dag gelukkig weer iets beter. En drie keer raden? Vandaag was Michelle ziek. Helaas voor haar hield dit meer dan een week aan en kreeg ze steeds meer last van heimwee. Hans begon te twijfelen of ze wel opgewassen was tegen het weer, de heftige dingen en het eten hier. Misschien was de tijd voor haar te lang hier. Dus een week geleden heeft hans besloten dat ze 20 Februari terug zou gaan naar Nederland, gisteren dus. Ja ik moet het nu in mijn eentje zien te redden, maar dat komt zeker weten goed!
Natuurlijk heb ik de afgelopen tijd ook weer heel veel leuke, mooie maar ook heftige dingen gezien en meegemaakt. Zo zijn we vorige week naar Surin gegaan, hier is een groot olifantenpark. Er waren die dag veel activiteiten i.v.m valentijnsdag, zo kwamen er allemaal getrouwde koppels op reusachtige olifanten langs. Ook hier zaten weer erg veel westerse mannen met een veel jongere thaise vrouw tussen, dat zie je hier enorm veel. Ik wist al dat Thailand daar bekend om stond, maar toch is het nog een naar gezicht. Verder was het wel heel leuk om naar te kijken. Ook wij hebben natuurlijk een ritje op een olifant gemaakt. Het was een erg geslaagde dag!
Vorige week zijn we naar een vrouw gegaan in het dorp, zij had helaas ook lepra. Ik ben ondertussen al aardig gewend aan de vreselijke aandoeningen van deze mensen, toch was dit wel weer even slikken. Deze vrouw was ontzettend arm en zit ook bij ons in het voedselprogramma. We gingen naar haar toe omdat we een melding hadden gekregen dat zij ernstige brandwonden op haar handen had. Het was heel naar om te zien. Dit komt vaker voor bij mensen met lepra omdat hun zenuwen aan de huidoppervlakte afsterven, hierdoor voelen ze zelf niet meer wanneer ze zich bijvoorbeeld branden. Haar hele handen waren zwart en in de paar vingers die ze nog had zaten hele diepe wonden, vreselijk. Normaal gesproken zou ik het niet eens kunnen opbrengen om hier naar te kijken, laat staan verschonen. Maar in deze omstandigheden word je een totaal ander persoon. Ik bedenk me steeds hoe vreselijk het zou zijn als je zoveel ellende hebt en niemand wil je helpen omdat ze bang voor je zijn. Ook begin ik me steeds meer te beseffen hoe dankbaar ik mag zijn; Gewoon omdat ik handen heb, of benen, een neus en een mond. Vanzelfsprekend zou je denken? Nou hier niet, in dit dorp is het wel even anders. En toch zijn de mensen hier van binnen zoveel mooier, zoveel dankbaarder. Ik was zo blij dat we iets voor haar konden betekenen, met haar omstandigheden zou ze zonder hulp niet overleven. En dit geld helaas niet voor haar alleen, maar voor honderden mensen in dit dorp. Eigenlijk hebben we zoveel geluk dat we dit werk mogen doen. Ik bedoel, je kan je hele leven hard werken voor geld, maar dan ga je dood en wat heb je dan bereikt? Niet zoveel denk ik. Dat er kinderen zijn die dan nog leven mede dankzij jou, Heeft dat niet veel meer waarde?
Een paar dagen terug zijn we naar een plaats 50 km buiten Khon Kaen geweest, we zouden hier afspreken met een ouder echtpaar. Dit echtpaar had een dochter die in een gevangenis in bangkok zit. Ze heeft levenslang gekregen omdat haar man (zonder dat ze dat wist) betrokken was bij drugshandel. Haar ouders (dit echtpaar dus) zorgen nu voor haar kinderen. We gingen hierheen omdat mensen die ook in het weeshuis werken deze vrouw al 2 jaar sponseren, ze wilden deze mensen dus heel graag ontmoeten. Het was heel naar om het verdriet van deze familie te zien. Ongelovelijk dat een onschuldige vrouw levenslang kan krijgen, en dat terwijl ze twee kinderen groot te brengen heeft. Het echtpaar had geen geld genoeg om samen met haar kinderen de gevangenis te bezoeken. Sinds ze in de gevangenis zit (7 jaar nu) had ze alleen haar oudste zoon ( nu 11 jaar) 1 keer kunnen zien, haar jongste helemaal niet. We hebben ze geld gegeven namens seeds of love ( het weeshuis) om samen met de kinderen naar Bangkok af te reizen en haar te kunnen bezoeken. Ik hoop dat als ze haar kinderen weer ziet alles om haar heen even vergeet en genoeg energie krijgt om in die vreselijke corrupte gevangenissen te overleven.
Nou dat was het weer, de volgende keer dat ik schrijf zit ik waarschijnlijk in Australie. Omdat Michelle eerder weg is gegaan, ga ik iets eerder daarheen. Heel veel zin in!
take care,
tot snel x
De afgelopen weken ben ik er niet aan toe gekomen om te schrijven. Deze weken zijn razend snel voorbij gegaan, en helaas hebben we aardig wat tegenslagen gehad. Twee en een halve week geleden wilden we uitgaan in Khon Kaen. Wat bleek, dit was de enige dag van het jaar dat uitgaan verboden was. Dat moest ons wel weer overkomen. Alles zat dicht omdat de verkiezingen de volgende dag waren. We konden wel ergens wat drinken maar echt feesten konden we niet. De volgende dag werd ik helaas ook ziek wakker, dus ik kon die dag helemaal niks. Na een vreselijke dag en nacht ging het de volgende dag gelukkig weer iets beter. En drie keer raden? Vandaag was Michelle ziek. Helaas voor haar hield dit meer dan een week aan en kreeg ze steeds meer last van heimwee. Hans begon te twijfelen of ze wel opgewassen was tegen het weer, de heftige dingen en het eten hier. Misschien was de tijd voor haar te lang hier. Dus een week geleden heeft hans besloten dat ze 20 Februari terug zou gaan naar Nederland, gisteren dus. Ja ik moet het nu in mijn eentje zien te redden, maar dat komt zeker weten goed!
Natuurlijk heb ik de afgelopen tijd ook weer heel veel leuke, mooie maar ook heftige dingen gezien en meegemaakt. Zo zijn we vorige week naar Surin gegaan, hier is een groot olifantenpark. Er waren die dag veel activiteiten i.v.m valentijnsdag, zo kwamen er allemaal getrouwde koppels op reusachtige olifanten langs. Ook hier zaten weer erg veel westerse mannen met een veel jongere thaise vrouw tussen, dat zie je hier enorm veel. Ik wist al dat Thailand daar bekend om stond, maar toch is het nog een naar gezicht. Verder was het wel heel leuk om naar te kijken. Ook wij hebben natuurlijk een ritje op een olifant gemaakt. Het was een erg geslaagde dag!
Vorige week zijn we naar een vrouw gegaan in het dorp, zij had helaas ook lepra. Ik ben ondertussen al aardig gewend aan de vreselijke aandoeningen van deze mensen, toch was dit wel weer even slikken. Deze vrouw was ontzettend arm en zit ook bij ons in het voedselprogramma. We gingen naar haar toe omdat we een melding hadden gekregen dat zij ernstige brandwonden op haar handen had. Het was heel naar om te zien. Dit komt vaker voor bij mensen met lepra omdat hun zenuwen aan de huidoppervlakte afsterven, hierdoor voelen ze zelf niet meer wanneer ze zich bijvoorbeeld branden. Haar hele handen waren zwart en in de paar vingers die ze nog had zaten hele diepe wonden, vreselijk. Normaal gesproken zou ik het niet eens kunnen opbrengen om hier naar te kijken, laat staan verschonen. Maar in deze omstandigheden word je een totaal ander persoon. Ik bedenk me steeds hoe vreselijk het zou zijn als je zoveel ellende hebt en niemand wil je helpen omdat ze bang voor je zijn. Ook begin ik me steeds meer te beseffen hoe dankbaar ik mag zijn; Gewoon omdat ik handen heb, of benen, een neus en een mond. Vanzelfsprekend zou je denken? Nou hier niet, in dit dorp is het wel even anders. En toch zijn de mensen hier van binnen zoveel mooier, zoveel dankbaarder. Ik was zo blij dat we iets voor haar konden betekenen, met haar omstandigheden zou ze zonder hulp niet overleven. En dit geld helaas niet voor haar alleen, maar voor honderden mensen in dit dorp. Eigenlijk hebben we zoveel geluk dat we dit werk mogen doen. Ik bedoel, je kan je hele leven hard werken voor geld, maar dan ga je dood en wat heb je dan bereikt? Niet zoveel denk ik. Dat er kinderen zijn die dan nog leven mede dankzij jou, Heeft dat niet veel meer waarde?
Een paar dagen terug zijn we naar een plaats 50 km buiten Khon Kaen geweest, we zouden hier afspreken met een ouder echtpaar. Dit echtpaar had een dochter die in een gevangenis in bangkok zit. Ze heeft levenslang gekregen omdat haar man (zonder dat ze dat wist) betrokken was bij drugshandel. Haar ouders (dit echtpaar dus) zorgen nu voor haar kinderen. We gingen hierheen omdat mensen die ook in het weeshuis werken deze vrouw al 2 jaar sponseren, ze wilden deze mensen dus heel graag ontmoeten. Het was heel naar om het verdriet van deze familie te zien. Ongelovelijk dat een onschuldige vrouw levenslang kan krijgen, en dat terwijl ze twee kinderen groot te brengen heeft. Het echtpaar had geen geld genoeg om samen met haar kinderen de gevangenis te bezoeken. Sinds ze in de gevangenis zit (7 jaar nu) had ze alleen haar oudste zoon ( nu 11 jaar) 1 keer kunnen zien, haar jongste helemaal niet. We hebben ze geld gegeven namens seeds of love ( het weeshuis) om samen met de kinderen naar Bangkok af te reizen en haar te kunnen bezoeken. Ik hoop dat als ze haar kinderen weer ziet alles om haar heen even vergeet en genoeg energie krijgt om in die vreselijke corrupte gevangenissen te overleven.
Nou dat was het weer, de volgende keer dat ik schrijf zit ik waarschijnlijk in Australie. Omdat Michelle eerder weg is gegaan, ga ik iets eerder daarheen. Heel veel zin in!
take care,
tot snel x
-
21 Februari 2014 - 15:13
Marianne:
Lieve Esther,
Wat hebben jullie al veel meegemaakt, onvoorstelbaar! Wat moeten sommige mensen toch lijden. Hoe waardevol is jou uitgestoken hand, dat vriendelijke gebaar en het verzachten van de pijn wel niet? Je bent daadwerkelijk van betekenis voor deze mensen! zowel jij als Michelle hebben liefde aandacht, zorg en respect aan je medemens in nood geschonken onder moeilijke omstandigheden!! Michelle, wel thuis!
Esther je gaat nu alleen verder, je verdient alle support van
iedereen!!
We zijn in gedachten dicht bij je en steunen je (ook als het even niet meer gaat ) en houden heel veel van je! -
21 Februari 2014 - 22:56
Alice:
Dag lieve Esther.
Ik vind het geweldig hoe jij en Michelle je hebben ingezet in Thailand!
Voor de kinderen van het weeshuis, hebben meegeholpen met voedselprogramma en de mensen met lepra hebben bezocht.
Nu ook weer zo'n erbarmelijk verslag over die oude vrouw met lepra die jullie hebben verzorgd.
Het is toch niet te bevatten dat in het jaar 2014 nog steeds mensen in dit soort erbarmelijke omstandigheden moeten leven! Jij laat zien wat wij mensen voor elkaar kunnen betekenen, dat het anders moet en kan! Dit is zo waardevol!
En dan nu alleen verder, zonder Michelle, zo was het van te voren niet gepland. Maar het komt vast allemaal wel goed! Nog een paar dagen te gaan in Thailand en dan straks naar Australie.
Ik wens je een goede tijd nog en kijk uit naar je volgende verslag. Groetjes van Alice. -
23 Februari 2014 - 20:07
Sjoerd:
Lieve Esther,
Elke keer als ik het verslag lees grijpt het mij enorm aan.
Ik vindt het zo goed dat jullie de wil en de moed hebben om deze mensen te helpen en bij te staan. Zwaar verminkte mensen voeden en hun wonden verzorgen en dan weer vrolijk en opgewekt spelen en stoeien met de kinderen uit het weeshuis. Ik neem diep mijn pet voor jullie af. Nog een paar dagen Esther en dan op naar Australie. Heel veel knuffels en een dikke kus van ons allemaal. -
24 Februari 2014 - 13:03
Helma:
Hoi lieve Esther, wat geweldig dat je zo om kunt gaan met de mensen die jij je helpende hand toe steekt. Mensen die totaal afhankelijk zijn van die helpende hand. Het moet je goed doen dat deze mensen zo blij en dankbaar zijn met iedere hulp die ze krijgen. Ik denk ook dat dat je de kracht geeft om verder te gaan en je sterkt in het gevoel iets te betekenen in de oneerlijke strijd waarmee deze mensen te kampen hebben.
Dat je er nu alleen voorstaat moet voor jou moeilijk zijn, je kunt niet zoals daarvoor even de dag doornemen en je gevoelens uiten zoals je dat met Michelle deed. Ik hoop dat er in de omgeving mensen zijn waarmee je je gevoelens kunt delen zodat je er weer wat beter tegen kunt. Nog een paar dagen en dan naar Australië, dat moet ook wel een fijn gevoel geven om dan te genieten van al die dingen wat je altijd al een keer wilde. Ik hoorde van je moeder(ellenlange telefoongesprekken zoals je weet) dat je daar een paar dagen naar een surfschool gaat. Leuk, fantastische golven daar. Wij wensen je een goede reis en vooral heel veel plezier daar. Je hebt het echt verdiend om daar een fijne tijd te hebben. We hopen gouw weer wat van je te horen hoe het daar met je gaat. Heel veel liefs van Roel, Lennart, Niels, Helma. -
06 Maart 2014 - 13:46
Maud:
Hee lieve Es,
Klinkt allemaal zo bijzonder.. Ik ben zo trots op je dat je dit doet en
deze mensen helpt, weet zeker dat ze je ontzettend dankbaar zijn!
Maar wel heel erg heftig, nu ben je al in Australië, volgens mij vermaak je
je daar prima! Misschien kan je me wel leren surfen als je terug bent haha!
Geniet er lekker van en ik kijk uit naar een nieuw verslag!
Mis je essie!
heeeele heele dikke kus en knuffel van mij!! -
21 Maart 2014 - 12:54
Jeanne:
Hee Esther!
Ik heb je verhalen zo eens gelezen en vind het heel knap dat je dit hebt aangedurfd. Vind het erg indrukwekkend wat je zoal allemaal meemaakt... Je reis is echt een ervaring voor het leven die je altijd met je bij zou dragen en waar je een hoop wijsheid uit kunt halen :)
Heel veel succes en plezier op je reis en ik hoop dat je ondanks de nare dingen die je tegenkomt er een fijne tijd aan overhoudt!
Liefs Jeanne!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
