De eerste week in Thailand
Door: Esther Visser
Blijf op de hoogte en volg Esther
20 Januari 2014 | Thailand, Khon Kaen
Sabai dii ka!
Na een vermoeiende reis kwamen we aan in Khon Kaen. Het eerste dat ons opviel was dat de mensen hier niet zoals in Nederland aan de rechter kant rijden met het stuur links maar andersom, dit was wel even wennen. Ook is de rijstijl wel ietsjes anders (zacht uitgedrukt), van een maximum snelheid hebben ze hier nog nooit gehoord geloof ik. Als mensen harder willen rijden doen ze dat, als ze willen inhalen doen ze dat, als ze met 10 man in een 4 persoons busje willen doen ze dat, als je op het dak van een auto willen zitten doen ze dat. 'een vrij land met weinig regels' noemde mijn oom Hans het. In Nederland zouden we het ' een idioot land met geen enkele vorm van structuur' noemen. Ja ze denken hier ook heel anders. Toen we aankwamen bij het weeshuis keken we onze ogen uit. In tegenstelling tot de krottenwijken waar we net langsgereden waren leek dit wel een vakantiepark. Toen we door de poort reden kwamen er allemaal kinderen op ons afgerend, ze kwamen allemaal om de auto staan en toen we uitstapten begroetten ze ons door hun handen tegen elkaar te doen en een kleine buiging te maken. Wij vonden het maar raar, maar alle mensen worden hier met veel meer respect behandeld als in Nederland. De kinderen wilden het liefst direct met ons spelen maar we kregen eerst een rondleiding. Er was een apart jongens en meisjes huis en een apart huis waarin werd gekookt voor de arme mensen in het dorp. Ook was er nog een overdekte plek waar vis en groete werd gekweekt. Als laatst kwamen we bij ons huisje aan, een klein hout huisje dat zo in de jungle had kunnen staan. Toen hij de deur open deed moesten we wel even slikken, een bed en een koelkast that's it. Er was verder een grote douche die aan de boven kant open was, zo kon je de palmbomen zien tewijl je aan het douchen was, hier konden we wel mee leven. Een goede eerste indruk van het weeshuis dus!
Verder hebben we deze week al heel wat meegemaakt. De eerste dag zijn we direct bij iemand met lepra langs geweest, deze man woonde in een krakkemikkig, waarschijnlijk zelfgebouwd huis. Hij had geen handen en ogen meer en waarschijnlijk nog wel meer niet maar hij was -terwijl het minstens 30 graden was- Dik ingepakt met dekens en een muts, dus dat konden we niet zien. We hebben voor hem gebeden, maar mijn oom zei dat hij waarschijnlijk nog maar een paar dagen te leven had. Dit was heel confronterend. Hans vertelde ook dat deze man, die helemaal niks kon, altijd tegen hem zei dat andere mensen het nog slechter hadden dan hij en het eten dat wij brachten veel harder nodig hadden. Heel bijzonder, ik kan me bijna niet voorstellen dat er mensen zijn die het nog vreselijker hebben dan deze man. Hij was ons zo dankbaar dat ik hem direct in mijn hart sloot. Als er al iemand in de hemel komt is hij het wel.
Verder hebben we veel met de kinderen in het weeshuis gespeeld, zijn we nog naar de kinderen hun school geweest, hebben we een kerkdienst mee gemaakt, zijn er een paar meisjes van ons gedoopt en hebben we thaise lessen gehad.
Nee we hoeven niet bang te zijn dat we ons vervelen, elke dag maken we weer mooie, leuke en emotionele dingen mee. Dit wordt vast een hele mooie en leerzame ervaring.
Tot volgende week x
Na een vermoeiende reis kwamen we aan in Khon Kaen. Het eerste dat ons opviel was dat de mensen hier niet zoals in Nederland aan de rechter kant rijden met het stuur links maar andersom, dit was wel even wennen. Ook is de rijstijl wel ietsjes anders (zacht uitgedrukt), van een maximum snelheid hebben ze hier nog nooit gehoord geloof ik. Als mensen harder willen rijden doen ze dat, als ze willen inhalen doen ze dat, als ze met 10 man in een 4 persoons busje willen doen ze dat, als je op het dak van een auto willen zitten doen ze dat. 'een vrij land met weinig regels' noemde mijn oom Hans het. In Nederland zouden we het ' een idioot land met geen enkele vorm van structuur' noemen. Ja ze denken hier ook heel anders. Toen we aankwamen bij het weeshuis keken we onze ogen uit. In tegenstelling tot de krottenwijken waar we net langsgereden waren leek dit wel een vakantiepark. Toen we door de poort reden kwamen er allemaal kinderen op ons afgerend, ze kwamen allemaal om de auto staan en toen we uitstapten begroetten ze ons door hun handen tegen elkaar te doen en een kleine buiging te maken. Wij vonden het maar raar, maar alle mensen worden hier met veel meer respect behandeld als in Nederland. De kinderen wilden het liefst direct met ons spelen maar we kregen eerst een rondleiding. Er was een apart jongens en meisjes huis en een apart huis waarin werd gekookt voor de arme mensen in het dorp. Ook was er nog een overdekte plek waar vis en groete werd gekweekt. Als laatst kwamen we bij ons huisje aan, een klein hout huisje dat zo in de jungle had kunnen staan. Toen hij de deur open deed moesten we wel even slikken, een bed en een koelkast that's it. Er was verder een grote douche die aan de boven kant open was, zo kon je de palmbomen zien tewijl je aan het douchen was, hier konden we wel mee leven. Een goede eerste indruk van het weeshuis dus!
Verder hebben we deze week al heel wat meegemaakt. De eerste dag zijn we direct bij iemand met lepra langs geweest, deze man woonde in een krakkemikkig, waarschijnlijk zelfgebouwd huis. Hij had geen handen en ogen meer en waarschijnlijk nog wel meer niet maar hij was -terwijl het minstens 30 graden was- Dik ingepakt met dekens en een muts, dus dat konden we niet zien. We hebben voor hem gebeden, maar mijn oom zei dat hij waarschijnlijk nog maar een paar dagen te leven had. Dit was heel confronterend. Hans vertelde ook dat deze man, die helemaal niks kon, altijd tegen hem zei dat andere mensen het nog slechter hadden dan hij en het eten dat wij brachten veel harder nodig hadden. Heel bijzonder, ik kan me bijna niet voorstellen dat er mensen zijn die het nog vreselijker hebben dan deze man. Hij was ons zo dankbaar dat ik hem direct in mijn hart sloot. Als er al iemand in de hemel komt is hij het wel.
Verder hebben we veel met de kinderen in het weeshuis gespeeld, zijn we nog naar de kinderen hun school geweest, hebben we een kerkdienst mee gemaakt, zijn er een paar meisjes van ons gedoopt en hebben we thaise lessen gehad.
Nee we hoeven niet bang te zijn dat we ons vervelen, elke dag maken we weer mooie, leuke en emotionele dingen mee. Dit wordt vast een hele mooie en leerzame ervaring.
Tot volgende week x
-
20 Januari 2014 - 10:50
Sjoerd Visser:
Een prachtig verslag van je eerste week in Thailand. Net wat je zegt lijkt mij indrukwekkend en emotioneel wat je daar allemaal ziet en meemaakt. Ontzettend knap dat je dat doet ik kijk uit naar het vervolg. -
20 Januari 2014 - 12:38
Kevin Feijth:
Wow.
Wat een verhaal!
Geniet van alle momenten en indrukken! -
20 Januari 2014 - 14:47
Nienke:
Hee topper! Goed bezig daarzo! En wat een leuk verslag! Ik kijk uit naar meer! Zet hem op meid. Ik mis je
Nienke -
20 Januari 2014 - 19:43
Maud De Vent:
Topper!! Heel gaaf es, leuk geschreven!
Succes, ook aan Michelle!!
Dikke kus Maud -
20 Januari 2014 - 22:39
Frederique Visscher:
Wat fijn om te horen dat je het zo leuk hebt Es!
Echt geweldig dat je dit doet en heel veel succes en pleizier nog.
En kan niet wachten om weer wat van je te horen!!
Veel liefs van Frederique -
21 Januari 2014 - 19:06
Angelique:
Esther, wat mooi! Dat zijn ervaringen waar je je hele leven iets aan hebt. Groetjes van de moeder van Daphne C. -
27 Januari 2014 - 22:07
Helma:
Wat knap Esther en natuurlijk ook Michelle. Jullie hebben nu al meer meegemaakt dan een ander in jaren. Neem het vooral mee als iets heel positiefs, waar je altijd wat aan hebt in je verdere reis en tijd daar. Heel veel succes en plezier en geniet van de aardige mensen en ervaringen.We kijken uit naar je volgende verslag.
Liefs van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
